“Αιανή, Ιστορική έδρα δήμου Κοζάνης… Αφού κάποιοι άνθρωποι πάσχισαν να δημιουργήσουν ένα μέρος όμορφο για περπάτημα κάποιος άλλος συγχωριανός μας έβαλε την τελευταία πινελιά… Ξήλωσε τον ξύλινο φράχτη και μέσα στα δέντρα έκανε ένα μαντρί…”-Φωτογραφίες και κείμενο του Δημήτρη Βαβλιάρα

Αιανή, Ιστορική έδρα δήμου Κοζάνης… Αφού κάποιοι άνθρωποι πάσχισαν να δημιουργήσουν ένα μέρος όμορφο για περπάτημα κάποιος άλλος συγχωριανός μας έβαλε την τελευταία πινελιά… Ξήλωσε τον ξύλινο φράχτη και μέσα στα δέντρα έκανε ένα μαντρί… Αλλά όπως βολεύεται ο καθένας… Ο στόχος μας βέβαια δεν είναι να τιμωρούμε συμπεριφορές αλλά να δημιουργήσουμε ανθρώπους των οποίων η παιδεία δεν θα επιτρέπει την καλλιέργεια τέτοιων συμπεριφορών. Λίγες σκόρπιες σκέψεις περί πολιτισμού και παραδόσεων με αφορμή το παραπάνω περιστατικό. Η παράδοση δεν είναι κάτι το οποίο ανήκει χρονολογικά σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή του παρελθόντος. Παράδοση είναι οι ιδέες, οι ανάγκες και τα συναισθήματα του παρελθόντος, τα οποία κουβαλάμε πάνω μας με ένα ειδικό βάρος.

Παράδοση είναι ακόμη και ένα έργο που παραδόθηκε σε εμάς μια βδομάδα πριν και καλούμαστε να το εξελίξουμε και να προχωρήσουμε με αυτό ένα βήμα παρακάτω… Παράδοση είναι ο Αριστοφάνης, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Χόρν, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης… Δεν είναι μονάχα φιγούρες χορευτικές από συλλόγους πολιτιστικούς ( μεγάλο κεφάλαιο ) με την ανάλογη κατανάλωση χοιρινού κρέατος… Ένας πέτρινος δρόμος που δημιουργήθηκε καλαίσθητα με ένα ξύλινο φράχτη ανήκει πλέον στην παράδοση μας, είναι μέρος του πολιτισμού της κοινωνίας μας. Ο άνθρωπος δεν ήρθε εδώ για να χορεύει μια φορά τον χρόνο σε τοπικά πανηγύρια ούτε να παρελαύνει μια ακόμη επίσης φορά τον χρόνο ντυμένος κολομπίνα ή Γαλλίδα χορεύτρια ( για το τελευταίο μάλιστα βγάζοντας πλήθος ανακοινώσεων και ζητώντας επίμονα επιδοτήσεις )… Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που θέλουν να πάνε μπροστά έχουν ως πρωταρχικό σκοπό την δημιουργία, την ουσιαστική δημιουργία.

Η κρίση που βιώνουμε φαίνεται κάθε μέρα όλο και πιο καθαρά ότι είναι κρίση πάνω από όλα αξιών, κρίση παιδείας. Δημιουργούμε ανθρώπους καταθλιπτικούς αφού δεν μπορούμε να δώσουμε ουσιαστικό νόημα στην ύπαρξη τους. Όταν λες εγώ ήρθα σε αυτό τον κόσμο να περάσω καλά και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, εκείνη την ώρα καταστρέφεις το μέλλον των παιδιών σου… Αν το μήνυμα λοιπόν που θέλουμε να περάσουμε στις επόμενες γενιές είναι ένα μήνυμα καταστροφής και άδειου νοήματος, υπάρχει στην πλατεία του χωριού μια εκκλησία που στέκει εκεί από το 1100… Όποιος χρειάζεται πέτρες μπορεί να πάει και να ξηλώνει ελεύθερα!

www.kozanimedia.gr